ماهی کپور
این ماهی بعنوان یکی از اصلی‌ترین ماهیان پرورشی دنیا شناخته شده است و بطور گسترده‌ای در اروپا و آسیا و خاور دور پرورش داده می‌شود و نوع بومی وحشی آن با نام سازان در آبهای جنوبی دریای خزر مشاهده می‌شود . نوع پرورشی آن در سراسر کشور پرورش می‌یابد.
کپور معمولی فلس‌هایی درشت و باله پشتی ممتدی دارد. تعداد فلس‌های خط جانبی در این ماهی ۳۲-۳۰ عدد می‌باشد. دهان آن کشویی بوده و قابل بیرون زدن است. کپور معمولی در حوضه‌های دریای خزر، رودخانه تجن و تمام حوضه‌های آبریز ایران پراکنش دارد. حداکثر طول در این ماهی ۱۵۰ و میانگین ۳۸ سانتی متر است. بدن این ماهی تا حدی دراز است و طول ۳ برابر ارتفاع می‌باشد. سر ماهی بزرگ و پوزه کند است. باله مخرجی کوتاهی دارد. در باله پشتی ۳ تا ۴ خار سخت و ۱۵(۱۶) تا ۲۱(۲۲) شعاع نرم و شاخه شاخه وجود دارد. در باله مخرجی نیز ۳ خار سخت و ۵ یا ۶ شعاع نرم شاخه شاخه دیده می‌شود.
این ماهی همه چیز خوار بوده و از موجودات ریز بستر آب، کرم‌ها، سخت‌پوستان، نوزاد حشرات و حتی فضولات حیوانی و گیاهی، لاشه حیوانات، تخم ماهیان و حتی نوزادان خود علاوه بر این از غذای دستی و کمکی هم از قبیل گندم، جو، سبوس گندم، آرد گندم، پودر ماهی، سبوس برنج، تفاله گوجه‌فرنگی، کنجاله سویا، تخم پنبه و باقی مانده سفره غذایی استفاده می‌کنند.
در دمای کمتر از ۷ درجه سانتیگراد به صورت دسته جمعی به خواب زمستانی فرو می‌روند. در آب شیرین به سر برده و آبهای گرم، آرام و پوشیده از گیاه را دوست دارد.
میزان درجه حرارت و غذا در رشد کپور موثر است و 20 درجه سانتیگراد بهترین دما برای رشد است.
بدلیل رشد سریع ، امکان تکثیر مصنوعی و تغذیه و نگهداری بصورت متراکم و دارا بودن مقاومت بالا در مقابل عوامل فیزیکی و شیمیائی آب از جمله مهمترین ماهیان پرورشی جهان است.
